Foto: Sonja Jaarsveld
Het (enige) voordeel van een niet zo’n snelle marathon is dat je er sneller van herstelt. Vier weken na Amsterdam stond de Zevenheuvelenloop alweer op het programma. Een wedstrijd die ik eigenlijk nooit wil missen. En terecht, want ook nu was het weer een feestje. Wat een fijn publiek en wat een boel aanmoedigingen en wat ging het onverwacht lekker.
Na Amsterdam heb ik de eerste twee weken bijna helemaal niets gedaan. Ik had veel spierpijn en even helemaal geen loop zin. Daarna het lopen weer langzaam opgepakt, maar het ging nog allemaal wat moeizaam. Tot vorige week de benen het ineens weer gingen doen, bij een paar trainingen. Het was nog een beetje wisselvallig en ik stond met niet al te hoge verwachtingen aan de start. Maar het voelde vanaf de start verrassend goed. Ik durfde niet al te diep te gaan, omdat het andere jaren slecht had uitgepakt na de marathon. Ik zou blij zijn geweest met een 52-er en het werd 51.40 en een 5e plek. Slechts 21 seconden boven mijn pr, niet slecht dus. En ook nog 1e Nederlandse.
De loop zin is dus weer terug. Wellicht dat het ook iets te maken heeft met de plannen voor de komende tijd; 3 maanden Australië met afsluitend de Nagoya vrouwenmarathon in Japan. Op bezoek bij Alex van der Meer en zijn aanstaande vrouw Emma, 3 weken reizen combineren met trainen en dan 9 weken met de groep in Canberra meetrainen. Een supermooi vooruitzicht, met als toetje een (hopelijk) geweldige marathonervaring, zonder hazen. Gewoon vrouw tegen vrouw, zoals het bij het EK in Zurich ook zal zijn.
Maar nu eerst nog een paar weken in het regenachtige, grijze en koude Nederland trainen. De premarathon fase is begonnen!
