Na net even wat traantjes weggeveegd te hebben toch maar wat tijd nemen om een stukje te schrijven. Er hebben zoveel mensen belangstelling getoond de laatste paar maanden in mijn Australische en Japanse avontuur, dat het wel zo netjes is om ondanks de teleurstelling toch mijn ervaring op te schrijven.
Ten eerste Australië was geweldig. Het was heerlijk om elke dag in de zon en in goed weer te kunnen trainen. Na 3 weken hoogtestage in het mooie Falls Creek heb ik nog 5 weken in Canberra getraind. Niet de mooiste stad, maar dankzij Alex en Emma en de trainingsgroep van Dick Telford heb ik daar hele fijne weken gehad. Ik heb mijzelf daar verbaasd met hoe goed de trainingen gingen. De trainingstijden zijn nog nooit zo goed geweest en ik was er eigenlijk van overtuigd dat ik beter was dan Rotterdam 2012.
Woensdag ben ik naar Japan gevlogen, waar de organisatie mij met een warme deken heeft ontvangen (ondanks de kou). Het voelde wel raar om hier helemaal alleen te zijn, zonder Noel, maar ik wilde graag een keer een marathon alleen doen. Zonder vertrouwde mensen om op terug te vallen en uit te gaan van mijn eigen kracht.
Ik voelde mij erg goed, sterk en uitgerust en had er erg veel zin in. De kopgroep zou op een tempo rond de 2h23/2h24 weggaan, dus ik wist dat ik mijn eigen plan moest trekken. Ik wist ook dat Japanse dames altijd met de kopgroep meegaan en mijn plan was om in de tweede helft veel dames te kunnen passeren. De eerste 10km voelde erg goed, maar daarna begon het tempo steeds langzamer te worden. Ik probeerde steeds weer aan te zetten, maar het lukte niet. De kopgroep was uit elkaar gevallen en hoe ik ook probeerde om naar de terugvallende dames toe te lopen, het lukte niet.
Op dit moment heb ik er geen verklaring voor en vind ik de marathon even helemaal niet leuk. Maar ik heb zeker geen spijt van dat ik hier gelopen heb. Hoe bijzonder is het om aan de start te staan van een dames marathon, waar 16.000 dames aan meedoen en waar je dus 21e wordt met 2.34.41 en waar je massaal onderweg wordt aangemoedigd door superveel publiek. En waar 92 dames (vnl Japanse) onder de 3 uur finishen, Japan is een echt marathonland!!!!
ps. Ik heb in elk geval wel vormbehoud getoond voor het EK, dus daar hoef ik mij geen zorgen meer over te maken
ps ps. Vanavond eindelijk aan de sushi
2 reacties
Judith · 9 maart 2014 op 11:07
Jammer zeg! Wel top dat je dit in je eentje geflikt hebt. Nu op naar het EK, maar eerst genieten van heerlijke sushi. Smakelijk!!
andrea · 9 maart 2014 op 21:14
Toch een fantastische ervaring! Jammer van de tijd, maar hé, in Zürich kun je alles goed maken! 🙂
Gesloten voor reacties.