Moeilijke keuze, maar nieuwe uitdaging

Na Zurich heb ik een goede rustperiode genomen en ben zowel fysiek als mentaal weer fit geworden. Een marathon en de voorbereiding vraagt toch veel van het lijf en het is goed om weer even op te laden. Noel en ik zijn de Dolomieten ingetrokken en de hele dag in de buitenlucht met bergen om je heen geeft ook de gelegenheid eens goed na te denken.

En nadenken was nodig, want er moest iets veranderen. We denken dat Zurich ‘fout’ is gegaan door in de zware marathonweken te diep in de vermoeidheid te zijn gekomen. Deels door het loeizware schema en deels door mijn eigen hang  naar perfectie, want elke training werd vergeleken met de vorige marathontrainingen en natuurlijk moet het dan weer een stapje sneller en een stapje meer. Omdat een trainer een bepaalde visie heeft, weet je toch wel ongeveer wat er gaat komen en is het moeilijk om onbevangen de trainingen in te gaan. Oftewel, er moest iets veranderen, maar wat?

Ik train sinds 2003 bij Tonnie Dirks en hij heeft van mij een 2.27.32 marathonloopster, 9.38.40 (NR) steepleloopster en 14-voudig Nederlands Kampioene gemaakt. Maar ik wil nog meer. En ja, ik ben 42, maar er zijn nu zoveel 40+ ers die nog keihard lopen (Jo Pavey, Deena Kastor, Colleen de Reuck en natuurlijk Veerle Dejaeghere), dus dat is geen excuus meer om geen dromen en doelen meer te hebben.

Soms moet je lastige keuzes maken om weer beter te worden. Na goed overleg met Tonnie, bleek de beste keuze om te veranderen van trainer. Een moeilijke keuze, want een samenwerking  van 11 jaar gooi je niet zomaar weg. Ik heb echt veel te danken aan Tonnie en gelukkig ben ik nog altijd welkom bij de trainingen, waarbij ik dan mijn eigen schema kan draaien. Ik vind het bijzonder dat Tonnie mij steunt in deze keuze, een echte toptrainer die de atleet belangrijker vindt dan zichzelf. Het wordt dus zeker niet uit het oog uit het hart.

Ik had een Nederlandse coach kunnen benaderen, maar was bang dat het dan weer meer van hetzelfde zou worden. Er is toch een soort van Nederlandse school en als ik dan toch verander, dan gelijk drastisch. Uiteindelijk ben ik bij Richard (Dick) Telford uitgekomen, een Australische professor in de inspanningsfysiologie, die veel goede marathonlopers (heeft) begeleid(t). Afgelopen winter heb ik Dick leren kennen in Canberra, en met hem durf ik het de komende jaren aan. Het zal natuurlijk af en toe best lastig zijn een coach op afstand en we moeten ook uitvinden of het werkt op deze manier, maar ik heb er een goed gevoel bij. We beginnen met een soort proefperiode, en als het bevalt gaan we door. Het is fijn een nieuwe weg in te slaan en ik merk dat ik weer met frisse moed aan de trainingen begin. Hopelijk word ik snel weer de sub 2.30 loopster en blijft mijn Rio droom realistisch.

Tonnie bedankt voor de afgelopen 11 jaar, met 1 WK, 5 EK’s en 14 Nederlandse titels en een mooi Nederlands record op de steeple!!!